چای دم کرده

شعر و ادبیات -شاعرانه ها -متنوع از همه جا از همه چیز

چای دم کرده

شعر و ادبیات -شاعرانه ها -متنوع از همه جا از همه چیز

تمدن ...تقدیر ..عشق ..زندگی سروده ای از فرزانه شیدا

از این واژهء  بی معنای بودن سخت دلگیرم

 

و آن اندیشه های تلخ مغزم را

 

به سان یک کبوتر بر فراز عالم هستی

 

چه غمگین میدهم پــــرواز

 

و می بینم که انسان این همان پـس مانـدهء تـاریخ

 

به اسم پـو چ و خـــالــی تـمدن

 

سخـــت مـی بـالـد

 

و چون آن عنــکـبوت پــیر

 

بـه تـار چـــسب آگــــین تــــمدن وه چـ۹ مـی چســبـد

 

و مـــغـــرور اســــت

 

ولـی غـافـل ز ایـنـکه بـاز هـم در دام  افـــسونـــی

 

گرفتـار اسـت و پـای رفـتـنش  درگیـر زنـجـیر  اســت

 

و در چـنگـال خـون آلـود قـرنــی ظـالـم و وحشـی

 

چـه زخـمی و بـه خـون خـفتـه

 

پـریـشان مـی شـود روحـــش

 

و آن تــک   واژهء  شیـریـن ، ولـــی خـالـی تـر از خـالـی

 

چـو آن زالـو ی  خـون آلـود

 

بـه نـام بـا ابـهـت  تـــمدن

 

خــون انـــسان را چـه  بیـرون مـی کـشد  از  جــان

 

و زنـجــیر نگــون بـختـی  بپـای خسـتهء انـــســان

 

همـی بـنـدد و قــلـب خـستــه ء انــــسان

 

کـه دارد  در  هـر  آن  گــوشــه  

 

هــزاران  آرزو  پــــنـــهان

 

بناگـه در هـمان چـنگـال خـون آلــودهء تـــقـــدیـــر

 

و یــا  قــسمت

 

و یـا غـرق هـمان  واژهء شــیریـــن تـــمــدن نیــز

 

چــه آســان زنــدگــی بـــازد

 

و انـــسان بـا دلــی ا فســرده  و   غـمگــین

 

و غـافـل از  هـمه  بـازی رنـگارنـگ این دنــیا

 

درون  ســینـه  آن  ویــــران  ســـرای     دل

 

چـه آسـان   مـقـــدم    هـر     آرزوئـــی  را

 

عــزیــز و مــحتــرم دارد

 

ولــی در یــکــدم خــالــی دم غــفـــلـت

 

همه امـید و عــشق و  هــستی  انـــسـان

 

چـو  یـک  دیــوار   پـوســیده

 

فـروریـزد مـیان دیـدگان خـسته و حـیران

 

و  دیـــگر   بــار  ویـــرانــی ســــت

 

بـدانـگونـه  کـه  گــوئـی  هــیچ    امــیدی

 

درون سـینـهء افـــسرده ء مـا جــا نــشد هــرگــز

 

و لــبهـای خــمـوش مــا

 

ار آن پــس شــعــر تـلـخ نـامـرادی را

 

درون خــود فـروریـزد

 

وآن انــبار  عــشق و  آرزو   آن    دل

 

بیـکبـاره شــود انــبار نـاکــامــی

 

چــه آســان میــشود خــامــوش

 

لــهیــب شــعاــه هـای آتــش عشــقی

 

و ســر خــورده غــروری در غـــم و تــشویــش

 

چــه آسـان مــیشـود نــابــود

 

بـه  لــبها  خــندهء   پـر شــور   هــر    شــادی

 

بـه داغ قــطره  هــای اشــک نـــاکــامــی

 

ز سـوز انـدرون یـک نــگاه خــسته از بــودن

 

چـــــه آسـان مـی خــراشـد  سـینه را  ،خـاموش

 

و آن انــسان دل مــرده

 

بـاوج یـک تـمدن لیـک پــوشــالــی

 

ز عشــقـی مــرده در دنــیای رنــگارنــگ

 

کـــه  آنــرا   زنــدگــی   نــامــند

 

چــه  آســان  جـان  دهــد  در  اوج   نـاکـامـی

 

بـنام هــستـی و عــشق و  تـــمدن

 

آه صـــد افــسوس

 

چــه  آســان  مــیشود  خــامــوش

 

دلـــی در قــرن تــنهائــی

 

و بــاز افــسوس

 

که سـر سـخــتانــه انــسان فخــر هـا دارد

 

بـدنـیائـی که در آن

 

بـا نــقـاب خیــر خــواهی های پـر تــزویر صلــیب ســرخ

 

و یـا بـا نـام آزادی انسانـی

 

حـقوق هـر بـشر

 

این  آدم از یـاد رفـته  در کف دوران

 

تــمدن را چــو  زنــجیــری

 

بـپای هـر کـه راهی شـد بــراه حــق

 

دوبـاره ســخت مـی بنندد

 

و نــادان قلــب ما اینگــونـه پنــدارد

 

کــه ایــن زنــجــیر

 

بـنام زنــدگــانــی  ســمبــل پـیونــد ویــاری هاست

 

میــان ا و   دیگــر  و دیــگــر   راهــیان   جـستجو گر

 

در پــی یـک صــلــح  جــاویـــدان

 

بیــاری  تــمام مــردم   دنیــا

 

کــه در آرامــش و  صاــحی

 

هــمیشــه جـاودان بـاشیم

 

نمیـدانـم چـرا هـمواره جنـــگ است

 

و  ز  آرامــش نمـی یـابـم

 

نشانـی در جـهان صــلح

 

ولـیکن در درون در یک ســکــوت تلـــخ

 

لیــک وحــشتنـا ک

 

گـهی در سینــه گــه در ذهــن

 

کــلامــی میشــود تــکــرار

 

هــمه ایــنها فقــط تــزویــر زیــبا ئیــست

 

کـــــه هـــرگــــز  جــاودانـــی  نیــســـت

 

 

از  این واژهء بــی مــعنــای بـــودن  ســخت دلــگیــرم

 

 

 

ف . شیدا

 

 

و چنین است تنهائی، سبز اما خالی مانند دلی گرم وسرخ اما بدون عشق، زیباست ولی

بسی غمگین .