چند شعر از فرزانه شیدا

 

 

 بیچاره دلم که  مانده در باران بود

 

در بارش لحظه های غم ویرا ن بود

 

 بیچاره دلم که همره  ابر گریست

 

هر بار که سینه ی سما  گریان بود

 

دوشنبه 13 خرداد 1387

 

فرزانه شیدا

 

 

 

 

 

 

چو مست از باده ی دنیا

ســرودم با دلی رسوا

اگر گفـــتم درونــم را

بدون لحــظه ای پروا

بوّد شــاهد خــدای ما

در این  گنبدگه  رویـا

همیشه بوده ام شـیدا

همیشه بوده ام شـیدا

 

ف.شیدا

 

 دوشنبه 13 خرداد 1387

 

 

 

ساقی

 

 

در این شبهای غمناکی

 

ز مردن کی کنم باکی؟!

 

بــباراز باده  بر جامم

 

براین عاشــق دل خاکی

 

 

چو شد دل مست وحیرانش

 

چه  سوزد دل ز هجرانش

 

دبه سیل  اشک ها آخر

 

رسد اشکم  بدامانش

 

 

بخوان در مستى ا م ساقى

 
 شبی تا صبح و  آفاقی

که بر  شاخ وجود و دل

ز عشقم مانده اوراقی

 

 

پنجشنبه 16 خرداد 1387

 

ف.شیدا