رحم کن

 

رحم کن یارا   مرا تنها گذار  

عشق را از سینه من دور دار 

بس کن از این عشق ویاری ها سخن 

بعد از این حرفی ز عشق خود مزن 

رویش صد غصه را در دل  ببین 

     شاخه ی این غصه را از دل بچین  

 یادت از این دل چه سان بیرون دهم  

با چه تدبیری ز یادت می رهم 

مانده ام غمگین ودر دل سوز غم 

همچنان رویای تو اندر سرم 

گو بمن آخر چه سان گردم رها 

چونکه شد راهم ز راه تو  جدا 

سرهم در گریه ها نام ترا 

وای از این اندوهاندوه مانده در خفا 

من که سوزاندم دل ویرانه را  

هم دل وهم روح وهم فرزانه را 

کم نشد مهرت درون این دلم 

 قلب شیدا هم نگوید عاقلم  

من همان دیوانه ی عشق توام 

غرقه در پیمانه عشق توام 

اول تیرماه ۱۳۸۸ 

سروده ی : فـرزانه شــیدا