دلم ز صومعه بگرفت و خرفه ی سالوس     کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا

صوفی بیا که خرقه ی سالوس برکشیم       وین نقش زرق را خط بطلان برکشیم

باده نوشی که در آن روی و ریایی نبود    بهتر از زهد فروشی که در او روی و

ریاست

ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق         آنکه او عالم سر است بدین حال گواست

غلام    همت    آن    نازنینم                        که کار خیر بی روی و ریا کرد

بشارت بر به کوی می فروشان                    که حافظ توبه از زهد ریا کرد

می  خور  که  صد  گناه ز اغیار در  حجاب   بهتر ز طاعتی که به روی و ریا کنند

چاک خواهم زدن این دلق ریایی چه کنم     روح را صحبت ناجنس عذابی است الیم

می صوفی افکن کجا می فروشند              که در تابم از دست زهد ریایی

نفاق و زرق نبخشد صفای دل حافظ            طریق رندی و عشق اختیار خواهیم کرد

غلام همت دردی کشان یک رنگم               نه آن گروه که ازرق لباس و دل سیهند

ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم             جامه ی کس سیه و دلق خود ازرق نکنیم

       اگر وحدت شخصیت داشته باشیم ،

اگر صداقت داشته باشیم.

اگر ظاهر و باطنمان یکی باشد

اگر یکرنگ باشیم و بالاتر از آن اگر بیرنگ باشیم ،

 که ادعای داشتن آن ادعایی بزرگ است ،

به حریم حقیقت راه خواهیم یافت

.دروغ و ریا را از خود بدور خواهیم افکند

.جهان را به گونه ای دیگر خواهیم دید.

همه چیز و همه کس را دوست خواهیم داشت.

کینه و دشمنی نخواهیم ورزید.

خیر همه را خواهیم خواست.

حتی کسانی که با ما دشمنی می ورزند ،

 دوستشان خواهیم داشت .

اهل مروت ، رحمت و شفقت خواهیم بود .

 ریشه ی درخت دشمنی از دلمان کنده خواهد شد

 و جای آن نهال دوستی خواهد رویید .

 و ما با همه ی عالم و آدم در صلح خواهیم بود .

 در واقع اگر چنین حالی پیدا کنیم سزاوار و شایسته ی

 نام عاشق خواهیم بود.

چون عاشقان چنین اند

.عاشقان از هر چه پلیدیست غسل تعمید کرده اند.

دل که آیینه ی صافیست غباری دارد          از خدا می طلبم صحبت روشن رایی

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم      که در طریقت ما کافریست رنجیدن

ببخشید که باز هم این مطلب طولانی شد.