به خود سوزن بزن آنگه خود داور باش- سروده فـــرزانه شـــیدا
 
 
 

میان سیـنه فریاد یست
 
درون سینـه ام  یک خــشم
 
و دردی مانده در بغــض گلویم
 
با نگاهی تر
 
و چشمم خیره برآن آینه لبریز اندوه است
 
و بس رنجیده خاطر
 
خیره مانده در نگاه من!
 
و فریاد است
 
و اندوه است
 
و یک دل بس شـکسته
 
غرقه در گفتار
 
میان آینه با دیدگان تر
 
نگاهش خیره مانده در نگاه من
 
گناهش بی گناهی هاست
 
و از آن دل
 
که جز عشقی درونش نیست
 
فقط مانده نگاهی تر
 
میان آینه در خیرگی بر دیدگان من
 
چه گویم دیدگانم را
 
که میخواهد جواب قلب من باشد
 
که میخواهد نگرید بیش از این با درد
 
و من در باور خود هرچه میگردم
 
گناهی را نمی بینم
 
که محکومش شوم اینگونه با
 
تلخی بد بینی
 
که من جز  من  نبودم
 
در تمام زندگی با خود
 
و یا با دیگــــــری
 
هر کــس که با او هم سخن گشتم
 
 
و حتی باور من نیز
 
به بهت حیرتی بر من نظر دوزد
 
و می پرسد مداوم   پشت  هم
 
بی هر درنگی
 
از منو از دل
 
میان اینهمه باید نباید ها
 
گناهم   چیست
 
بجز یک همدلی  یک دوستی
 
یک مهربان دل بودنی
 
 
در زندگانی
 
من چه بودم
 
باور من چیست
 
مگر قلبی شکستم یا کسی ر  نجاندم از ظلمی
 
مگر جز مهربانی راه دیگر بوده د ر راهم
 
مگر جز بر امیدی
 
حرف  دیگر بر زبانم بوده با
 
هر یک دل نومید
 
مگر بر گریه و تنهائی قلبی
 
بجز یک مهربان بودم
 
مگر هر دل نباید
 
همدل  همرا ه و یاور وار
 
بپا خیزد برای یک دل دیگر
 
به همراهی بدل داری
 
گناهم چیست
 
دلی بودم بیک باور
 
که دنیا مظهر عشق و محبت
 
 
مهربانی هاست
 
خداوندا همه اینها
 
چه شد در سینه ها
 
آن باور زیبائ ما
 
یک باور از رویاست 
 
بگو این داوری ها چیست
 
کجا ی زندگی گم شد همه
 
ایمان و باورها
 
کجای راه من
 
بوده خطا در بازی اینها
 
اگر شعری نوشتم
 
شعر قلبم بود
 
اگر حرفی زدم
 
آئین  مهری در کلامم بود
 
اگر پندی دهم جز از ره یک مهربانی نیست
 
چه میگویند
 
چه میخواهند
 
من اما من فقط بودم
 
نه نیرنگی شناسم در وجود خود
 
نه ننگی را پذیرم بر دلم
 
کین دل نشانش
 
جز محبت نیست
 
و رنگ سرخ دل
 
 
رنگی   بجز رنگ صداقت نیست
 
همه این داوریها از سیاهی های قلب
 
 
مردمی فانی ست
 
که قلبش آشنا با گفته های
 
پاک یزدان نیست
 
من اما من فقط بودم
 
و من بودن گناهی نیست
 
چو میدانم دلم از
 
هر گناهی عاری و خالی ست
 
چنین بودن گناهی نیست
 
و تو ای آنکه بی رحمانه تازیدی
 
به قلب  سرخ یک عاشق
 
که قلبش ماءمن عشق و عطوفت بود
 
تو خود را سوزنی زن تا که دریابی گناهت چیست
 
که ناحق  تاختن بر دیگری
 
لطف    و  محبت نیست
 
و راه آن خداوندی که میگوئی
 
چنین ره نیست

 سروده فـــرزانه شـــیدا

دیوان شعر فـــرزانه شـــیدا:

http://fsheidaaa.blogsky.com/

تهیه و تنظیم اشعار : ف . شیدا...شیواااااماهیچ www.mahich.blogfa.com