شعر نو محصول تفکرات و تغییراتی در قالب شعر کلاسیک است که مبدع آن شاعری ست با نام علی اسفندیاری ، متخلص به نیما یوشیج . نیما پس از سرودن اشعار زیادی در قالب شعر کلاسیک در اوایل قرن 14در شعرهایی که سرود قالب جدیدی را معرفی کرد به نام شعر نو و یا همان قالب نیمایی! البته قبل از نیما تجربه هایی در این زمینه توسط بعضی ها صورت گرفته بود که فرمی شبیه به کار نیما داشتند اما کاملا زود گذر بود و اساس و پایه ریزی درستی نداشت.البته بعد از شعر نیمایی فرمهای دیگری مثل شعر سپید و شعر آزاد هم ابداع شد که گاهی منتقدین همه ی این فرمها را با نام شعر نو بررسی می کنند.و البته مخالفان و موافقان بسیاری داشته.همه ی نهضت های ادبی متکی بر اصولی بوده اند که گاه به مرور زمان دچار تحولهایی شده اند و طبیعتا شعر نو هم شاهد چنین تحولاتی ار آغاز تا به اکنون بوده است. دست و پاگیر بودن قالبهای کلاسیک برای برخی از شاعران و نیز نیما تفکری را در وی ایجاد کرد تا بتواند از این بند ها رها شود و قالبی را ایجاد کرد به نام قالب نیمایی.که از مشخصات آن : 1 -موزون بودن مصراع هاو وزن آنها از لحاظ تشابه ترتیب هجاهاست بدون در نظر گرفتن طول مصراع ها 2-وجود قافیه بدون محدودیت مکانی آن و هرجایی که مطلب نیاز داشته باشد قافیه می آید
اساس وزن همان توالی هجاهاست و افاعیل عروضی که در شعر کلاسیک استفاده می شود..فقط با کوتاه یا بلند تر کردن مصراع حرف شاعر تمام و کمال و بدون حشو و زایدات گفته می شود.در مورد قافیه هم همان قافیه های استفاده شده در کلاسیک است و فقط جای قافیه ثابت نیست..ردیف هم چنین که بودن یا نبودنش مانند اصول قافیه است.
در شعر نیمایی زنجیره ای از ارکان عروضی به صورت متوالی استفاده می شود مانند:زنجیره ی مفاعیلن/ مفاعیلن/مفاعیلن/... در شعر تورا من چشم در راهم در شعر نیما و یا شعر کتیبه از مهدی اخوان ثالث
یا: زنجیره ی فاعلاتن/فاعلاتن/فاعلاتن.... در شعر آی آدمها از نیما یوشیج
ادامه دارد
|