واژ ه ها
(سخنانی از هزار سخن)
جلد دو م
بخش بیست وسوم(۲۳)
این بخش از واژّه هارو اختصاص میدم به نوشته ای از خودم
ودر دنباله واژّه ها نوشته * پیشین* رو دنبال خواهم کرد
میخوای اسمشو بزار قصه یا بزار حقیقت
فرقی نمیکنه
همینقدر میخوام بگم که دنیای بعضی ها رو
نباید بهم ریخت
چون بعد نمیدونن به چه راه و روشی
باید زندگی کنن
وانوقت هم خودشون رو هم دنیای اطرافشون
رو به ویرونی وخرابی میکشن
هروقت رفتی به میون چنین افرادی شنونده باش
محاله حتی ادم از دشمن خودشم چیز یاد نگیره
همیشه چیزی برای یادگیری هست
وسعی کن همیشه وهمیشه
از مطالعه کم نزاری
چه مطالعه افراد واشخاص چه مطالعه کتب مختلف
چراکه هرکدوم در جای خودش آدم رو میسازن برای
بهتر شدن برای اینکه آدم قادر باشه جوابگوی
خیلی از سوالات باشه
بارها پیش اومده دوستان به حاضر جوابی
من خندیدن که تو این جوابها رو از کجا میاری
تنها جوابم همیشه لااقل بخودم این بود
انقدر یاد بگیر تا بتونی که همیشه برای هرچیز
اطلاعاتی داشته باشی
تنها چیزی که همیشه بهش اعتراف کردم
این بوده که مغز ریاضی ندارم
دنیای خشک ریاضی بااینکه خودش دنیای بزرگیه
و بر اساس نظام وقوانین و
ساختار همه چیز در دنیا هم بر اساس همون قانون ریاضیِ ِ :
دودوتا چهارتا ست !!!
وبااینکه اگر مثه ساعت این دور همیشگی روی
همه اعداد نچرخه دنیا زیر ورو میشه
کمااینکه یک روز تعطیلی کاری بدون پیش بینی
میتونه اقتصاد کشوری رو زیرورو کنه
وبرنامه ریزی یکی از پایه های اصلی و مهم
در زندگی وکشورداری وبرنامه ریزی
در اهداف انسانهاست
اما دنیای شاعر یا کسی که شعر میگه حتی
اگه شاعر بزرگی هم نباشه
وتنها نیمکت نشین مکتب شعر باشه
مثه من ....
مجزای دنیای ادمای دیگه ست !
شاعر انسانیه که نیمه های شب به دلیل
شعری که در وجودش طغیان میکنه
از خواب بیدار می شه وتا آخرین
بیت ومصرع رو نگه
آرامش خواب ازش دریغ میشه
در نتیجه شما شاعری پیدا نمیکنید
که زندگیش تماما بر اساس ساعتی خشک
تنظیم شده باشه واگر بر اجبار زندگی برنامه ریزی روزانه
رو مجبوره که رعایت کنه تنها بر اقتضای
مکان واقوام وخانواده خودشه
اما از جهاتی خسته است همیشه خسته !
چون نمیتونه بدون اینکه از خودش
واستراحتش بزنه به هردو کار برسه
بخصوص اگر هم شعر هم خانواده
تنها عشق زندگیش باشن وتنها دلیل بودنش!
....
این رو من از جانب خودم میگم
ونمیگم کلّیت داره وهمه ُشعرا همینجورن
اما بسیار دیدم اشعار ونوشته هائی که
روح نداره ، آدم رو نمیگیره، اما هرچی میخونی
تنها یک تقلب ویا تکرار از شاعران کلاسیک قدیمه
از جمله مولانا ، حافظ، سعدی......
وشما هیچ ایرادی در مضامین و وزن نمیتونید پیدا کنید
وبادیده منت باید بپذیرید این شعر هم شعره
در چنین جائی من دیگه ساکت میشم !
وتبدیل میشم به یه شنونده
که فقط تنها هدفش اینه که بازم یاد بگیره
ومعتقدم گاه سکوت بهترین فریادهاست
اما از جهتی فکر میکنم که
گاهی سکوت ، خود به بیراهه زدن هم هست!
گرفتن دست وچشم وگوش هم هست!
بااینحال دنیاشون رو بهم نریز!!!
بزار زندگیشون رو بکنن و قالبها رو حفظ کنن
چرا که بدون این قالب ها
سقفهاشون میریزه خدای نکرده زیرش بمونن
تو مقصری !
پس جائی که درک نمیشی ساکت باش وناظر!
اما در کنارش من همچنان در زندگی
بدنبال شاعرانی میگردم که وقتی مینویسند
شما چیزی تازه تر وچیزی بکر ونغز
رو از اون شعر برداشت میکنید...
ددنبال شعری وکتابی وداستانی میگردم
که وقتی مرور میکنم
بدنم دچار هیجانی شاد یا غم آلوده میشه
با شاعر احساس هماهنگی وهمدلی میکنم
رویاش، تصور وتخیلش ، دردرونم جاری میشه
ومثه چشمه ای سیرابم میکنه
بدنبال روحی میگردم که وقتی (در تصور من*)
در خوانش ِ شعر وادبیات وهنرش هستم
، حضورش در اتاقم جاری میشه ،
وجودش واحساسش رو حس میکنم
در کنار خودم با خودم با همه شادیهاش وغم هاش
من به چنین کسی میگم
شاعر ، نویسنده ، هنرمند
و قلمی از سوی خدا !!
نظر شما چیه؟؟؟؟!!!