وه چــــه بیــــهــــوده گـــذشــــت ...
چـــه شتــابــان امــــا...
چــه ســکوتی هــمه جا با مــن بــود
چـــه غمـــی پــای بپــایم آمــــد ...
و چـــه تنــهائی مــظلــومی بــود...
هـــمه جـا دســـت بدستــم میـداد..
وچــــه بیهــــوده گـــــذشــت! ...
رفتـــم ...و رفتــن افســـرده مــــن...
از ســـیاهی غـــمی کــرد گــریــز ...
تـا به نــوری کــه به بـــاور میــدید...
شمـــع حســرت زده قلبـــم را ...
بتـــواند که فــــروزان ســـازد...
همـــه جــا آتـــش بـــود
!!!!
لیــک آن شعـــله که میـــخواست دلــم ...
اینــــچنیـن شعـــله نبــــود
شـــعله ای بود که بــایـــد از عــــشق
شمـــع این سینـــه و قلـــبم مـی شــد ...
لیـــک دیــدم آتـــش ...
در هــر آنجــــا رفتـــم ...
که فقط آتـــش ســــوزانی بـــود ...
که تنـــم را میســوخــــت...
آتـــــش بــــی مهری ...
آتــــش نامـــــردی...
آتـــش ســــــوزانی ...
لیک افروخــته در دست همین انســانها...
وه چــه بیهوده گذشت ...
گـــذر اینـــــــهمه را ه ...
تا کــــه مـــن دریابــم ...
معنی دایـــره را....معنی دایــــره را
!!!!
از:ف. شیدا
1384